Steun
Op zaterdag 6 augustus 2016, op de dag af 41 jaar nadat de abdij werd ingewijd, zullen de Zusters de Abdij Roosenberg verlaten. Zij zullen vanaf dan verblijven in het moederklooster van hun congregatie, in de Kerkstraat 14 in Waasmunster.
Zuster Trees verwoordt krachtig samengevat haar gevoelens en die van haar medezusters.
6 augustus 1975, start van het avontuur van Roosenberg III,
6 augustus 2016, 41 jaar later, afscheidsviering!
Er is DANKBAARHEID
voor een afgelegde weg van gebed, stilte, bezinning
en ontmoeting met ontelbare mensen
waarvan velen in een vriendschapsband werden opgenomen.
Maar ook een vraag om VERGEVING
voor al wat fout liep
waardoor mensen zich gekwetst wisten.
Ook PIJN om het afscheid nemen
en loslaten van een unieke plek
die stilaan met ons vergroeid raakte.
LOKROEP om een nieuw begin een kans te geven
gelovend in een toekomst vol onzekerheid,
maar waarvan we overtuigd zijn dat ze in Gods hand ligt
en door de Ene geleid wordt.
Bij deze gelegenheid willen we iedereen danken
die ons leven een glans van volheid en vreugde gaven.
Ook op ons nieuwe adres zijn we voor iedereen bereikbaar.
Er is in de Roosenbergabdij in de voorbije 7 jaar ontzettend hard aan transitie en vernieuwing gewerkt. Te veel om op te noemen, maar de voorbije nieuwsbrieven getuigen ervan. Het moet er voor de zusters soms te dynamisch aan toegegaan zijn. Maar zo waait nu eenmaal de Geest. Het vertrek van de zusters maakt plots voor de hele Waasmunsterse én Vlaamse kerkgemeenschap duidelijk dat zij het niet zijn die de kar van de vernieuwing nog hoeven te trekken. Wie goed luistert heeft de boodschap begrepen.
En dus rust ook een zeer grote verantwoordelijkheid op de ‘erfgenamen’ van zowel het geestelijk als het ‘onroerend’ erfgoed. Het ‘onroerend’ erfgoed hoeft niet veel verandering. Het ‘roerend’ erfgoed des te meer.
Er is echter nog steeds de hoop én de overtuiging dat een monastieke en ecologische leefstijl in deze 21ste eeuw nieuwe vormen kan vinden. Ook en vooral in deze mooie site.
We willen hier ook onze dank betuigen aan de zeer grote groep mensen die de voorbije 7 jaar deze plek van stilte hebben opgezocht en er hebben gewoond om in alle oprechtheid zowel naar inhoud als naar vorm te zoeken naar een eigentijdse inculturatie van de Kerk. Er werd gestudeerd, gemediteerd, gezongen, gewaakt, gebeden, gekookt, getuinierd, gefeest en gelachen. Het kon en het kan allemaal. Nog steeds?
De redactie
